De voorlaatste bladzijde.

Hallo allemaal, wij hebben jullie verlaten op 1 juli. Hier waren verschillende redenen voor. Er was weinig respons op onze berichten. Wij waren iedere avond doodmoe en hadden weinig energie over om een goed verhaal neer te zetten. Daarnaast wilden wij jullie niet alleen maar lastig vallen met hoe zwaar wij het wel niet hadden , hoe klote de de navigatie was etc. Daarnaast werkte het internet in Frankrijk ook niet zoals in Nederland dus ook dat leverde continu stress op. Maar goed hier zijn we dus weer. 55 kilometer te gaan nog en de fiets geparkeerd in Hasselt.

Onze reis pakken we even op in Rocamadour. Vanuit Rocamadour zijn we naar Masseret gefietst. Een hel van een etappe. Gestart in de regen en klimmen geblazen. Van Masseret naar Fontvielle, dit was waar de zon weer begon te schijnen. Volgens planning zouden we nu naar Vierzon gaan, maar dat was meer dan 120 km en we hebben besloten om de route hier in te korten en morgen deze kilometers erbij te doen. De rustplaats werd derhalve Vatan. Van Vatan naar Chateauneuf sur loire. Vervolgens stond voor ons de koninginnerit op het programma, 133 km naar Nogent sur seine in een tropische hitte. Maar we voelden ons sterker en sterker worden. Vervolgens door naar de champagnestreek, Vertus waar we ons mooiste appartement scoorden van deze reis. Van Vertus ging de reis verder naar Rozoy sur serre. Ook hier hadden we iets. Het minste hotel van allen die we gehad hadden. Van daaruit naar Charleroi en nu dus in Hasselt, waarna we morgen nog 60 km eraan plakken om thuis te komen. Dat gaat natuurlijk wel lukken.

Welnu zo kort voor onze thuiskomst willen we nog wel een aantal dingen kwijt. Voor beiden voelde deze reis als de zwaarste ooit. Waar het aan gelegen heeft weten we tot nu toe niet. Van het klimaat hebben we alles meegekregen. We hebben tropische temperaturen gehad, we hebben regen en koude gehad. Daarnaast heeft de wind ook nog zijn toontje geblazen en tot nu toe altijd tegen en maar eenmaal een flauw briesje in de rug.

Garmin, GPS visualizer.com, GPS coordinaten.nl en Google maps, het was een grote klotezooi. Nooit klopte de route, track de data of wat dan ook. Hier moet ik mij eens goed over gaan buigen. We hebben over fluisterasfalt gefietst, betonplaten, wegen die je geen wegen zou moeten noemen, kasseien, fietspaden hebben we nauwelijks gezien en als klap op de vuurpijl hebben we 4 km door het bos gewandeld, omgevallen bomen over heen moeten klauteren en omheen moeten zwoegen. De benen opengehaald door bramenstruiken en talloze insectenbeten mogen incasseren. Modderpoelen moeten ontwijken en dat alles om hoogtemeters te verminderen die uiteindelijk ruimschoots werden overschreden omdat ook google maps gewoon de plank mis slaat.

Emoties hebben we ook in alle maten en vormen gezien. We hebben gelachen en gehuild, afgezien van ellende en pijn. We hebben genoten, want ondanks alles zijn we weer interessante mensen tegengekomen. We zijn als team sterker geworden en als man en vrouw hebben we ons perfect er door heen geslagen. Waar we de eerste dagen nog dachten we nemen de trein werden we vastberadender om ondanks de tegenspoed ook deze trip tot een goed einde te brengen en het is gelukt. Op een pikzwarte etappe voor Marlou pakte Hub als een ridder te fiets gewoon de laatste 30 kilometer de tassen van Marlou erbij, en toen Hub enkele dagen later de laatste 30 km niet meer vooruit te branden was ging Marlou fier op kop om Hub uit de wind te zetten.

Extra kracht kregen we als wij onze 6 schatten van kleinkinderen s ávonds even te zien kregen via facetime. Misschien is dat wel de belangrijkste reden dat het gewoon niet ging zoals normaal. Het niet kunnen missen van het voor ons het mooiste van deze tijd.

Goed hoe dan ook, wij voltooien morgen onze tocht en zijn dan nog een weekje vrij.

Aanstaande donderdag wordt ik 60 en geef geen feestje. Marlou was jarig tijdens onze fietstocht en heeft ook nog geen handjes kunnen schudden. Iedereen is welkom op donderdag aanstaande. Wij schenken koffie, bier of wat dan ook. We hebben vla en lekkere koek. We zijn geopend van 10.00h tot dat de laatste de deur uit gaat

Kapot moe.

Om 8.50h zaten we op de fiets voor onze volgende etappe. De rustdag heeft ons niets gebracht behoudens een praatje met een Belg op weg naar SdC. Of het moet zo zijn dat het toch maar de hele dag regende en dat het dus prima weer was om binnen te zitten. Jammer van het dus nu veel te dure hotel. Hoe dan ook als we opstappen regent het meteen al, dus vanaf het begin moeten de regenpakken aan. Navigeren lukt redelijk, we vermijden de wegen waarvan we denken dat gaat niet goed en fietsen liever nog wat om. Het duurt twee uur voor de regenpakken uitkunnen. Het tempo is redelijk en het lijkt erop dat we rond de middag in Brive zullen zijn. Een paar venijnige klimmen en wederom regen verstoren ons feestje. Na Brive wordt het er niet beter op, de klimmen worden zwaarder en zwaarder. !0% is eerder regel dan uitzondering. We harken door, genieten niet meer van het fietsen en snappen eigenlijk niet wat ons overkomt. Twee jaar geleden deden we deze afstanden met twee vingers in de neus en waren toen ook nog eens zwaarder beladen. Misschien heeft e.e.a. met het weer te maken. Continu voelen we ons opgejaagd, is het droog, blijft het droog en als het droog is proberen we dus maar zoveel mogelijk kilometers te maken op zo weinig mogelijk tijd. Om 17.00h bereiken we ons hotel en geloof het of geloof het niet, maar vanaf de doorgaande weg moeten we gewoon het dorp in en ligt het hotel aan het eind van weer een klimmetje a 10%.We doen onze gebruikelijke dingen, gaan eten, wat er ongelooflijk goed uitziet en nog belangrijker ook ongelooflijk goed smaakt en hoppa. Buik rond, uitgeput en slapen. Maar eerst kijken we natuurlijk nog even alle weersvoorspellingen en zoals het eruit ziet zal morgen een droge dag worden. Kijken of we het fiets plezier kunnen terugvinden?

Afstand 108 km Fietsuren 6.53h Gemiddeld 15.7

De Jos Stegen memorial.

Zoals gezegd hebben we vanmorgen besloten om de rit naar de recent overleden broer van Marlou te noemen.

Marlou is ook nog eens jarig vandaag en het beloofde op voorhand al een pittige etappe te worden. Dus niet zomaar iets genoemd naar Jos. Goed om 8.10 zijn we klaar voor vertrek. In het hotel krijgen we nog een handgeschreven bonnetje en weg waren we. De winkels waren nog dicht, de temperatuur was 17 graden en het was ( nog ) droog. In een mum van tijd waren we uit de stad en liep de route voorspoedig. Een zacht briesje in de rug, lekker fietsweertje tot nu toe. Om 9.30 komen we het eerste winkeltje tegen (wat achteraf ook het laatste blijkt te zijn) en kopen we wat cola en water. Brood hadden we nog en jam hadden we in het hotel gepikt. Verder ging de reis . De route was goed te volgen maar op een gegeven moment nadat ons redelijk fietspad versperd werd door een omgevallen telefoon mast of was het hoogspanning ( ik durfde er niet aan te komen ) Wij 100 meter naar rechts door de wei , weer naar links en hoppa opeens stonden we weer achter de mast en verder. Hadden we dit maar nooit gedaan, het pad veranderde in een drassig geheel. Ik denk dat het te maken had met de overvloedige regenval de laatste dagen. Dit kon niet goed gaan en jawel hoor, tezamen liepen onze fietsen vast. Bij Marlou vloog haar voorspatbord eraf, zoveel modder had die geslikt en bij mij liep het achterwiel en voorwiel vast. De tassen moesten eraf en bij mij moest de achterrem gedemonteerd worden en met behulp van stokjes en ons spaarzame water werd gepoogd om alles weer functioneel te krijgen. Het heeft wat gevloek en getier gekost, maar daarmee waren we in goed gezelschap want Jos kon er ook wat van. Na een lang oponthoud weer verder maar de wielen bleven slikken, uiteindelijk kwamen we weer in de bewoonde wereld. Nou ja een huis en meer stond er niet. Aanbellen maar niemand deed open. De boel inspecteren en jawel hoor bij de garage een kraan. Gelukkig kwam er water uit. Een tuinslang vonden we niet dus werden de bidons als knijpfles gebruikt, nog even een wasknijper van de waslijn gehaald en poetsen maar. Toen alles weer een beetje liep weer verder en warempel een half uurtje later ontdekten we een café. Hier maar wat gedronken en gegeten en aan madame om water gevraagd en een tuinslang. Helaas, een gieter was alles wat ze had. Die konden we gratis vullen bij de kerk en nu werden de fietsen wat beter schoon. Hierna weer verder, maar ja al gauw ging het weer tegen zitten. Om de 10 kilometer en soms nog niet eens werden we getrakteerd of heftig noodweer, soms met bliksem maar altijd met heftige regen. Dat schoot dus niet op. Als we dan verder konden dan scheen het zonnetje maar het verdampte water van de wegen gaf een klam fietsweertje. Overigens konden we wel iedere plas water gebruiken om de fietsen te ontdoen van alle kleine steentjes en takken die her en der zaten en altijd voor een onplezierig geluid zorgden. Hoe dan ook met horten en stoten naderden wij ons doel, maar ja Rocamadour is klimmen geblazen dus het einde was zwaar. Marlou was op en zoals gewoonlijk stijfkoppig. Meerdere malen heb ik aangeboden om haar tassen te pakken maar schijnbaar wou ze lijden. Om 18.30h rijden we dan uiteindelijk de oprijlaan van het hotel op. Snel douchen en eten. Morgen een vrije dag en dan weer verder naar Masseret.

Afstand 103 km. Fietsuren 6.55 Gemiddeld 14.9 km Onderweg 10.20h

Per waterfiets naar Caussade.

Hoi,

Om 8.10h zijn we eigenlijk wel klaar voor vertrek. Als we even een frisse neus halen tijdens het ontbijt blijkt dat de temperaturen met 10 graden gedaald is. Het is fris dus maar het ziet er ook nog eens bewolkt uit. Voor we goed en wel weg zijn moet de regenkleding al aan. We beginnen met de regenjassen maar uiteindelijk moeten we er toch aan geloven. Het water druipt de schoenen in, dus de regenbroek en overtrekschoenen ook maar aan. Zo fietsen we uur voor uur met een gezapig tempo voor uit. Dalen is gevaarlijk, de remmen hebben geen grip en de weg is glad. Uiteindelijk rond de middag mag de regenkleding dan definitief uit blijkt later. We pauzeren bij een restaurant, eten wat en gaan toch maar weer door. Er was namelijk ook nog zoiets als wind voorspelt. Het tempo stijgt, we blijven wat op en af gaan maar de schwung zit er goed in. Uiteindelijk bereiken rond de klok van 15 uur het hotel. We zitten in een oud hotel in een oud vies stadje. Nauwelijks binnen barst er een noodweer los en realiseren we ons dat we hierin nooit hadden kunnen fietsen. We maken de route in orde voor morgen, Rocamadour gelegen in het centraal massief. Vervolgens gaan we een hapje eten bij de pizza en de man blijkt een ware kampioen te zijn. We slenteren nog wat door het stadje en wederom zijn we net op tijd binnen voor de volgende stortbui. De voorspellingen voor morgen zijn slecht, maar we lhopen voldoende tijd te hebben om tussen de buien door Rocamadour te bereiken. Daar zullen we een dag blijven om de verjaardag van Marlou een beetje glans te geven.

Afstand 102 km Fietsuren 5.49h Gemiddeld 17.5 km.

Gr Marlou en Hub

De eerste kuitenbijtertjes.

Onder een stralende zon zitten we om 8.10h op de fiets, dachten we. Helaas een addertje onder het gras. Hotel accepteert alleen cash, laat nu net de beurs leeg zijn. Geen nood, madame rijd wel even met de voiture en madame crijns naar de pinautomaat. Dus om 8.30h zijn we dan echt weg. Al snel pakken we de route op en eigenlijk gaat het redelijk. Goede benen, goede zin, geen navigatieproblemen en de beurs weer vol. Langzaam maar zeker gaan we klimmen.Net op tijd maken we een stop. Kopen wat eten in een kleine supermarkt komen buiten en wat blijkt , staat zo’n kut hond tegen mijn tassen te zeiken. Sorry voor alle hondenliefhebbers maar wat was ik boos. Voor we er erg in hadden fietsen we het Parc Naturel du haut binnen. Hier krijgen we 2 heuse cols voor de kiezen. Dit alles onder tropische omstandigheden. De thermometer staat op 32 gr Celsius. De klimmen zijn niet echt steil maar duren lang en op de een of andere manier hakken ze er toch in. We genieten van de rust en omgeving. We zijn echt eenzame fietsers. Heel, heel sporadisch komen we een wielrenner tegen en uiteraard gaan die af. Voorbij komt ons geen een. J Enfin na een kilometertje of 45 zijn we boven en beginnen we aan een lange afdaling. Op enig moment gaat de wind zelfs nog meehelpen en heel relaxt fietsen we Castres binnen. We gaan even naar de decathlon om wat sportdrank te kopen. De cola begint namelijk al aardig te vervelen. We checken in, doen de gebruikelijke wasjes en beginnen aan de route voor morgen te sleutelen. Heel vervelend als blijkt dat er morgen slecht weer en veel wind verwacht wordt en dat allemaal op de kop. Ja vroeger zonder alle apparatuur zou je het niet weten en zou je maar gewoon afwachten wat je tegenkomt. Tegenwoordig met alle hulpmiddelen weet je het en wordt je er alleen maar chagrijnig van. Voor ons een reden om voor morgen maar de wekker te zetten om de dag wat langer te maken. Hopelijk hebben we het niet nodig want morgen hebben we een hotelletje met zwembad en zijn we op tijd binnen om nog even te relaxen.

Afstand 98 km Fietsuren 5.30 Gemiddeld 17.7km

Gr Marlou en Hub

Uitwaaien langs de kust.

Na een goede nachtrust en prima ontbijt zitten we om 8.10h op de fiets. We navigeren keurig Perpignan uit alhoewel we ons eenmaal verfietsen. Geen fout van Garmin maar een inschattingsfout van de navigator. Het kost wat tijd en zinloos rondfietsen en uiteindelijk moeten we gewoon terug. Altijd balen. Hoe dan ook het gaat voorspoedig. We fietsen langs de kust en een zeer toeristisch gebied. De wind steekt de kop op en we hebben er last van. Het wordt harken en nog eens harken tegen de wind in. Op een gegeven moment scoort Hub een fietsenmaker en achter mij zie ik het gezicht van Marlou alweer op onweer staan. We vragen om lucht en we krijgen eindelijk 6 bar in de banden. Marlou die normaal weers is van techniek etc heeft opeens het ei van columbus ontdekt. Daarom fietste ik dus zo slecht gisteren, de banden rollen opeens veel lekkerder. Ja inderdaad, Marlou fiets weer zoals gewend, soms voorop en soms achter mij maar nooit meer moe vandaag. Na de eerste uitgebreide tussenstop is het weer helemaal mis met Garmin, wil ons terug leiden etc. terwijl google maps en Sygic zeggen er loopt een weg. Dus met de telefoon in de hand navigeren we verder en opeens fietsen we langs een prachtig kanaal. Jammer dat het geen mooi aangelegd fietspad heeft maar hoe dan ook, we gaan niet weer ver boven de geplande afstand uit komen. Na het kanaal is het weer de beurt aan Garmin, et voila hij leid ons keurig naar ons onderdak. Daar aangekomen blijkt dat de tent pas om 16.00h open gaat. We zijn dus 1 uur en een kwartier te vroeg, dus wat doe je dan? Precies, kijken naar de route van morgen. Weer gaat het mis, weer doet die niet wat we vragen. Bij deze dus te koop. Garmin Oregon 600 met de laatste nieuwe City Navigator 2017 tegen elk aannemelijk bod!!

Morgen gaan we dus navigeren met papiertjes, een kaart, een telefoon en een nog gauw in elkaar gezette track. Kijken hoe ons dit morgen afgaat.

We gaan wat eten, en ja hoor je raad het al. Waar we een pizzeria hebben ingegeven als adres staat nu een ziekenhuis J Overigens was google maps nu de schuldige. Na het eten doen we nog even inkopen want morgen gaat het echte werk beginnen. Was het vandaag volledig vlak met veel wind op de kop, morgen moet er toch echt weer geklommen worden. Ondanks alles fietsen we toch lekker rond. De benen zijn goed, de moraal is goed, de overnachtingen zijn goed, het weer is goed. Wat wil je nog meer? Ik weet het antwoord.

Voor nu genoeg. Dadelijk weer lekker slapen. Ja we slapen echt 11 uur aan een stuk.

Groeten Marlou en Hub

Afstand 89.5 km Fietsuren 4.56 min Gemiddeld 18.1

De dag van Garmin en de zwarte string

Hoi allemaal, zoals jullie weten zijn we gisteren vertrokken vanuit Maastricht naar Gerona. Good old Jan Franssen een collega van het eerste uur heeft ons gebracht. Kim en de kinderen hebben ons uitgezwaaid zodat Cas en Wies even vliegtuigen konden kijken. Behalve vliegtuigen hebben de twee ook nog brandweer auto’s gezien en een ambulance. Na een perfecte take off en een aangename vlucht hadden we een harde landing, waarschijnlijk weer een piloot van 20 jaar. Hoe dan ook het wachten was op onze fietsdozen op de speciale bagage band., en ja hoor daar kwamen ze tussen de buggy’s etc. Toen we de fietsen lekker in elkaar wilden gaan zetten werden we door twee onvriendelijke luchthaven medewerkers gesommeerd om dit maar buiten te doen in de zengende hitte. Even waanden we ons op een Amerikaans vliegveld. Hoe dan ook, er zat niets anders op om buiten te gaan knutselen and last but not least ook die banden maar weer op 6 bar te krijgen. Dat laatste lukte dus niet en op van die zwieber banden zijn we maar naar het hotel gefietst. Na inchecken, even wat eten en spelen met de Garmin. De Garmin die ik thuis zo perfect in orde had gemaakt, tich mails met Garmin, fietsen, tracks volgen en ook maar eens voorzien van het laatste nieuwe officiële Garmin kaartmateriaal. Nou die Garmin liet ons direct in de steek. Kon geen route berekenen, vroeg om via punten etc die we vervolgens weer niet konden invoeren. Wanneer, wanneer komt er ooit eens bedrijf wat gewoon levert wat ik vraag. Gewoon van A naar B navigeren met de kortste route of desnoods de mooiste route of de route met de minste hoogtemeters. Maar gewoon werkend, hoe simpel kan het zijn. Hoe dan ook, na wederom een harde reset , schuimen over het www en forums staat hij nu dus op autonavigatie, met het vermijden van tolwegen, snelwegen etc Maar goed, je zou Garmin niet zijn als hij het toch probeert om je de autopista op te sturen. Het koste ons vandaag in ieder geval 12 kilometers extra.

Daar gaan we op pad, na een super ontbijt zijn we klaar voor de eerste dag. Om 8.15h zitten we op de fiets. Het is warm en bewolkt maar toch wel lekker fietsweer. De eerste grote plaats zal Gerona zijn. Voordat we Gerona bereiken scoort hub een garage, nou ja … Er voor zit een oude man met een stok en in perfect Spaans vraag ik of we de banden mogen oppompen. Hij knijpt er eens in en vindt ze hard genoeg. Bijna wil ik het opgeven als hij toch maar naar de compressor loopt en die aanzet . Enfin een meter zat er niet op maar ze zijn harder. Nog niet de gewenste 6 bar maar we zwieberen niet meer. Zijn vrouw komt ook nog even kennis maken, we geven hem een fooi die hij pertinent weigert en weg zijn we. Ze zwaaien ons nog na. Wij koersen naar Gerona en hier verliezen wij voor de eerste keer ons spoor. We rijden door de hei, door volkstuinen, we gaan links weer rechts en weer links. We zijn ons gevoel voor oriëntatie helemaal kwijt en dus zit er niets anders op om de telefoon te pakken en Sygic te hulp vragen Na 600 meter staan we weer in de bewoonde wereld en proberen we parallel te blijven fietsen aan de autopista. Gezapig fietsen we door en door. Marlou heeft het zwaar en dat is helemaal nieuw voor mij want meestal is het andersom. Marlou de bikkel en Hub het watje. Ik moet ingrijpen want Marlou is helemaal op, ongekend. Ik besluit om haar een Dumoulin gelletje te geven, iets waar Marlou helemaal wars van is want voor haar is water het middel. Kokhalzend gaat het naar binnen en beginnen we weer te fietsen. Een tijdje gaat het goed maar weer komt de man met de hamer en weer slaat die Marlou neer. De winkels zijn dicht en we fietsen veel te lang door zonder eten. De route is mooi en de Pyreneeën naderen. Niet echt fijn dus. Gelukkig is er op dat moment een supermercato open en tijd voor te eten, plassen en bewonderaars van ons af te schudden. Of was het omdat Marlou haar shirt had uitgetrokken om een einde te maken aan haar heatstroke. Hoe dan ook we fietsen verder en wat nu? Links en rechts van de N11 staan schaars geklede dames , allen een zwarte string, gespierd en lekker bruin. Ja dat moet ook wel als je de hele dag in de zon staat en uiteraard doe je dan ook geen spijkerbroek aan. Marlou vindt het zielig maar voor mij is het een welkome afwisseling in gedachten. Even de naderende klim vergeten. Even speel ik met de gedachte om een foto te maken om mijn weblog te voorzien van veel likes, maar ja ik fiets natuurlijk wel met mijn vrouw, dus gauw zet ik mijn zonnebril op en doe net of ik niets meer zie. Kort onder de top moet Marlou weer van de fiets af. Ze heeft het echt zwaar, we drinken nog wat zien wat motorrijders voorbij flitsen en besluiten om weer verder te gaan. Na de top is het nl 25 km dalen. Nou ja dalen in Frankrijk bestaat eigenlijk niet, het gaat af maar toch ook weer wat op. Als je nu voldoende power hebt dan geef je gas op de afdaling en kom je bijna vanzelf weer boven maar het lukt niet. 3 kilometer voor de aankomst ben ik Marlou op eens weer kwijt, het is dat een automobilist toetert en een beweging naar achteren maakt. Ik maak rechtsomkeer en fiets naar Marlou. Nu geveld door kramp in haar bovenbeen. Ik geef haar mijn laatste cola die bijna net zo warm is als koffie en zij aan zij fietsen we naar het hotel. Daar aangekomen gaat er eerst een liter water in en gaan we douchen en de was doen. Vervolgens kijken we even of de Garmin ons morgen wel op de juiste manier kan loodsen en na wat aanpassingen lijkt het te gaan lukken morgen. We gaan heerlijk eten en terwijl ik dit typ is Marlou in een vredige slaap gevallen.

Vandaag hebben we 6 uur en negentien minuten gefietst over een afstand van 115,8 km. Gemiddeld is dat 18.2 De planning was volgens google maps 103 km dus 10% bonus. En samen hebben we 7 liter vocht genuttigd.

Nog eenmaal vanuit Brunssum

Beste mensen,

Het vertrek nadert en we denken dat we er nu wel klaar voor zijn, alhoewel? Een aantal problemen zijn opgelost en nieuwe problemen hebben zich geopenbaard. Jan Franssen, een collega van mij sedert 1980 gaat ons brengen naar Maastricht airport. De problemen met Garmin zijn niet opgelost echter weet ik inmiddels wel hoe ik het kan oplossen. Ik moet ver terug in de besturing software om dit op te lossen maar het kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn. Bellen en mailen met Garmin geeft natuurlijk niet het gewenste resultaat. Waarschijnlijk moet ik mijn mail maar eens ondertekenen met DUMOULIN. Kijken of gradiënt dan weer zichtbaar wordt.Uiteraard heb ik na dat de fiets een beurt had gehad mijn achtertandwiel aan gort getrapt. Laat Rohloff nu net van de oude methodiek zijn afgestapt om het wisselen van tandwielen tot iets simpels gemaakt te hebben. Zelfs iemand met twee linker handen ( ik dus) moet nu een tandwiel kunnen vervangen. Hoe dan ook, uiteindelijk moesten de fietsen retour naar de fietschirurg om een en ander in goede banen te leiden. Er moest nl een adapter gemonteerd worden, de kettinglijn moest met 0.25 mm veranderen en dat gaat mijn pet en mijn gereedschap natuurlijk weer ver te boven. Echter voor Harrie Maes is dit geen probleem, niet voor niets noemen ze deze man in Brunssum en omstreken de fietschirurg. Hij repareert werkelijk alles op twee wielen. Ook met trainen gaat het voorspoedig. De temperaturen zijn bijna gelijkwaardig aan de omstandigheden die ons straks te wachten staan. Hier 30 graden in Gerona 34 graden. Dat mag de pret dus niet drukken Laten we hopen op een strakke wind in de rug. Gisteren hebben we voor het eerst een trainingsritje van 100 km gemaakt. Uiteraard met twee vingers in de neus. Dat is niet zo lang want straks zullen er een aantal dagen zijn dat we verder moeten. Maar ja met onze ervaring komt het wel goed. Hoe dan ook, wij en onze fietsen zijn er klaar voor.