Zoals gezegd hebben we vanmorgen besloten om de rit naar de recent overleden broer van Marlou te noemen.

Marlou is ook nog eens jarig vandaag en het beloofde op voorhand al een pittige etappe te worden. Dus niet zomaar iets genoemd naar Jos. Goed om 8.10 zijn we klaar voor vertrek. In het hotel krijgen we nog een handgeschreven bonnetje en weg waren we. De winkels waren nog dicht, de temperatuur was 17 graden en het was ( nog ) droog. In een mum van tijd waren we uit de stad en liep de route voorspoedig. Een zacht briesje in de rug, lekker fietsweertje tot nu toe. Om 9.30 komen we het eerste winkeltje tegen (wat achteraf ook het laatste blijkt te zijn) en kopen we wat cola en water. Brood hadden we nog en jam hadden we in het hotel gepikt. Verder ging de reis . De route was goed te volgen maar op een gegeven moment nadat ons redelijk fietspad versperd werd door een omgevallen telefoon mast of was het hoogspanning ( ik durfde er niet aan te komen ) Wij 100 meter naar rechts door de wei , weer naar links en hoppa opeens stonden we weer achter de mast en verder. Hadden we dit maar nooit gedaan, het pad veranderde in een drassig geheel. Ik denk dat het te maken had met de overvloedige regenval de laatste dagen. Dit kon niet goed gaan en jawel hoor, tezamen liepen onze fietsen vast. Bij Marlou vloog haar voorspatbord eraf, zoveel modder had die geslikt en bij mij liep het achterwiel en voorwiel vast. De tassen moesten eraf en bij mij moest de achterrem gedemonteerd worden en met behulp van stokjes en ons spaarzame water werd gepoogd om alles weer functioneel te krijgen. Het heeft wat gevloek en getier gekost, maar daarmee waren we in goed gezelschap want Jos kon er ook wat van. Na een lang oponthoud weer verder maar de wielen bleven slikken, uiteindelijk kwamen we weer in de bewoonde wereld. Nou ja een huis en meer stond er niet. Aanbellen maar niemand deed open. De boel inspecteren en jawel hoor bij de garage een kraan. Gelukkig kwam er water uit. Een tuinslang vonden we niet dus werden de bidons als knijpfles gebruikt, nog even een wasknijper van de waslijn gehaald en poetsen maar. Toen alles weer een beetje liep weer verder en warempel een half uurtje later ontdekten we een café. Hier maar wat gedronken en gegeten en aan madame om water gevraagd en een tuinslang. Helaas, een gieter was alles wat ze had. Die konden we gratis vullen bij de kerk en nu werden de fietsen wat beter schoon. Hierna weer verder, maar ja al gauw ging het weer tegen zitten. Om de 10 kilometer en soms nog niet eens werden we getrakteerd of heftig noodweer, soms met bliksem maar altijd met heftige regen. Dat schoot dus niet op. Als we dan verder konden dan scheen het zonnetje maar het verdampte water van de wegen gaf een klam fietsweertje. Overigens konden we wel iedere plas water gebruiken om de fietsen te ontdoen van alle kleine steentjes en takken die her en der zaten en altijd voor een onplezierig geluid zorgden. Hoe dan ook met horten en stoten naderden wij ons doel, maar ja Rocamadour is klimmen geblazen dus het einde was zwaar. Marlou was op en zoals gewoonlijk stijfkoppig. Meerdere malen heb ik aangeboden om haar tassen te pakken maar schijnbaar wou ze lijden. Om 18.30h rijden we dan uiteindelijk de oprijlaan van het hotel op. Snel douchen en eten. Morgen een vrije dag en dan weer verder naar Masseret.

Afstand 103 km. Fietsuren 6.55 Gemiddeld 14.9 km Onderweg 10.20h