Hoi allemaal, zoals jullie weten zijn we gisteren vertrokken vanuit Maastricht naar Gerona. Good old Jan Franssen een collega van het eerste uur heeft ons gebracht. Kim en de kinderen hebben ons uitgezwaaid zodat Cas en Wies even vliegtuigen konden kijken. Behalve vliegtuigen hebben de twee ook nog brandweer auto’s gezien en een ambulance. Na een perfecte take off en een aangename vlucht hadden we een harde landing, waarschijnlijk weer een piloot van 20 jaar. Hoe dan ook het wachten was op onze fietsdozen op de speciale bagage band., en ja hoor daar kwamen ze tussen de buggy’s etc. Toen we de fietsen lekker in elkaar wilden gaan zetten werden we door twee onvriendelijke luchthaven medewerkers gesommeerd om dit maar buiten te doen in de zengende hitte. Even waanden we ons op een Amerikaans vliegveld. Hoe dan ook, er zat niets anders op om buiten te gaan knutselen and last but not least ook die banden maar weer op 6 bar te krijgen. Dat laatste lukte dus niet en op van die zwieber banden zijn we maar naar het hotel gefietst. Na inchecken, even wat eten en spelen met de Garmin. De Garmin die ik thuis zo perfect in orde had gemaakt, tich mails met Garmin, fietsen, tracks volgen en ook maar eens voorzien van het laatste nieuwe officiële Garmin kaartmateriaal. Nou die Garmin liet ons direct in de steek. Kon geen route berekenen, vroeg om via punten etc die we vervolgens weer niet konden invoeren. Wanneer, wanneer komt er ooit eens bedrijf wat gewoon levert wat ik vraag. Gewoon van A naar B navigeren met de kortste route of desnoods de mooiste route of de route met de minste hoogtemeters. Maar gewoon werkend, hoe simpel kan het zijn. Hoe dan ook, na wederom een harde reset , schuimen over het www en forums staat hij nu dus op autonavigatie, met het vermijden van tolwegen, snelwegen etc Maar goed, je zou Garmin niet zijn als hij het toch probeert om je de autopista op te sturen. Het koste ons vandaag in ieder geval 12 kilometers extra.

Daar gaan we op pad, na een super ontbijt zijn we klaar voor de eerste dag. Om 8.15h zitten we op de fiets. Het is warm en bewolkt maar toch wel lekker fietsweer. De eerste grote plaats zal Gerona zijn. Voordat we Gerona bereiken scoort hub een garage, nou ja … Er voor zit een oude man met een stok en in perfect Spaans vraag ik of we de banden mogen oppompen. Hij knijpt er eens in en vindt ze hard genoeg. Bijna wil ik het opgeven als hij toch maar naar de compressor loopt en die aanzet . Enfin een meter zat er niet op maar ze zijn harder. Nog niet de gewenste 6 bar maar we zwieberen niet meer. Zijn vrouw komt ook nog even kennis maken, we geven hem een fooi die hij pertinent weigert en weg zijn we. Ze zwaaien ons nog na. Wij koersen naar Gerona en hier verliezen wij voor de eerste keer ons spoor. We rijden door de hei, door volkstuinen, we gaan links weer rechts en weer links. We zijn ons gevoel voor oriëntatie helemaal kwijt en dus zit er niets anders op om de telefoon te pakken en Sygic te hulp vragen Na 600 meter staan we weer in de bewoonde wereld en proberen we parallel te blijven fietsen aan de autopista. Gezapig fietsen we door en door. Marlou heeft het zwaar en dat is helemaal nieuw voor mij want meestal is het andersom. Marlou de bikkel en Hub het watje. Ik moet ingrijpen want Marlou is helemaal op, ongekend. Ik besluit om haar een Dumoulin gelletje te geven, iets waar Marlou helemaal wars van is want voor haar is water het middel. Kokhalzend gaat het naar binnen en beginnen we weer te fietsen. Een tijdje gaat het goed maar weer komt de man met de hamer en weer slaat die Marlou neer. De winkels zijn dicht en we fietsen veel te lang door zonder eten. De route is mooi en de Pyreneeën naderen. Niet echt fijn dus. Gelukkig is er op dat moment een supermercato open en tijd voor te eten, plassen en bewonderaars van ons af te schudden. Of was het omdat Marlou haar shirt had uitgetrokken om een einde te maken aan haar heatstroke. Hoe dan ook we fietsen verder en wat nu? Links en rechts van de N11 staan schaars geklede dames , allen een zwarte string, gespierd en lekker bruin. Ja dat moet ook wel als je de hele dag in de zon staat en uiteraard doe je dan ook geen spijkerbroek aan. Marlou vindt het zielig maar voor mij is het een welkome afwisseling in gedachten. Even de naderende klim vergeten. Even speel ik met de gedachte om een foto te maken om mijn weblog te voorzien van veel likes, maar ja ik fiets natuurlijk wel met mijn vrouw, dus gauw zet ik mijn zonnebril op en doe net of ik niets meer zie. Kort onder de top moet Marlou weer van de fiets af. Ze heeft het echt zwaar, we drinken nog wat zien wat motorrijders voorbij flitsen en besluiten om weer verder te gaan. Na de top is het nl 25 km dalen. Nou ja dalen in Frankrijk bestaat eigenlijk niet, het gaat af maar toch ook weer wat op. Als je nu voldoende power hebt dan geef je gas op de afdaling en kom je bijna vanzelf weer boven maar het lukt niet. 3 kilometer voor de aankomst ben ik Marlou op eens weer kwijt, het is dat een automobilist toetert en een beweging naar achteren maakt. Ik maak rechtsomkeer en fiets naar Marlou. Nu geveld door kramp in haar bovenbeen. Ik geef haar mijn laatste cola die bijna net zo warm is als koffie en zij aan zij fietsen we naar het hotel. Daar aangekomen gaat er eerst een liter water in en gaan we douchen en de was doen. Vervolgens kijken we even of de Garmin ons morgen wel op de juiste manier kan loodsen en na wat aanpassingen lijkt het te gaan lukken morgen. We gaan heerlijk eten en terwijl ik dit typ is Marlou in een vredige slaap gevallen.

Vandaag hebben we 6 uur en negentien minuten gefietst over een afstand van 115,8 km. Gemiddeld is dat 18.2 De planning was volgens google maps 103 km dus 10% bonus. En samen hebben we 7 liter vocht genuttigd.